Begin dit jaar nam ik mezelf voor om nieuwe dingen te gaan doen en ontdekken, en voornamelijk keuzes maken die ik al jaren niet durfde te maken. ik dacht mijn eerste moeilijke keus voor mezelf is alleen naar Amerika op vakantie, wil ik jaren verzin elke keer excuus. Dus dacht dit jaar ga je, het kan je bent slim en wijs genoeg om alleen te gaan je redt je wel dus je doet het.
Maar nu 24 dagen in dit nieuwe jaar en ik maak de grootse beslissing ooit in mijn leven,10 jaar terug ben ik vanaf mijn geboorteplaats verhuist naar Assen ruim anderhalf uur verderop. Alles liet ik achter want zo was ik, ik wilde dat dus deed ik dat. het huis waar ik straks in April 10 jaar met liefde heb gewoond stond te koop, maar waren nog geen kopers en heb huurcontract zonder einddatum dus komt wel goed. Maar 22 januari kwam het telefoontje panden zijn verkocht, mag er gewoon blijven wonen zowiezo een jaar. Maar toch begon ik te denken!!! Nu het lichamelijk af en toe wat minder gaat, ik wel meer hulp qua boodschappen, huishouden en voornamelijk mentaal wat meer hulp nodig hebt begon ik te denken.
Ga ik in Assen blijven of wat doe ik? En zonder dat ik het begreep of wist voelde ik diep van binnen maar een ding en dat was terug naar Emmeloord, naar mijn ouders, broers familie maar voornamelijk terug naar Huis. En toen begreep ik ineens mijn gevoel van de afgelopen maanden, al die jaren ging ik terug naar Assen met het idee oh lekker weer naar huis, maar nu de laatste maanden dacht ik als ik bij mijn ouders kwam oh lekker ben weer thuis! In mijn onderbewustzijn was het dus al veel langer bezig en ik wist het meteen, dit moet ik doen. Hoe zwaar en moeilijk het mentaal en lichamelijk ook zal zijn ik moet terug!
Ik laat hier herinneringen achter goed en slecht, ik ben hier ingestort na de diagnose en alle klappen die daarna kwamen, maar hier vond ik mezelf ook terug. Hier heb ik mij sterker gemaakt, en geaccepteerd dat dit nu eenmaal zo is en er niks aan veranderd kan worden.
ik laat hier mijn Beste Vriendin Soraya achter die altijd door mijn masker heen ziet, en weet wanneer ik haar nodig heb zonder dat ik iets hoef te zeggen zonder haar was ik nooit zo sterk geworden. Ik laat hier mijn Beste Vriendin Patricia achter die mij op momenten dat het niet zwaar was mij de realiteit liet zien, die mij het gevoel gaf dat ik er wel toe deed, die mij zonder zeuren 2 dagen lang de hele efteling door duwde, haar zoontje Jelani die ik zie als mijn neefje, die mij veel lachmomenten, smeltmomenten en trots momenten heeft gegeven. Ik laat hier Mona achter mijn tweede moeder die ik van Soraya af en toe mag lenen, de stille en rustige moederlijk advies en knuffels die op ik ga missen.
Maar ondanks alle tranen en oneindig gepieker, weet dat ook al ga ik fysiek weg, weg ga ik niet. Deze mensen blijven in mijn hart voor altijd en ondanks de afstand zal ik er zijn als ze me nodig hebben, ik zal er zijn om te luisteren, ik zal langs komen tot jullie me zat zijn.
Dit was mijn eerste echte keuze die ik voor mezelf heb gemaakt in een lange tijd, en het moment dat ik hem maakte voelde ik een rust ondanks dat mijn hoofd een ontzettende emotionele achtbaan is voelde ik rust het is goed.
En dan alle lieve reacties omdat ik terug ga, mijn broers die allebei heel enthousiast en oprecht reageren met oh wat fijn, wat leuk, heerlijk! Mijn moeder die niet kan wachten tot ik er ben, mijn vader natuurlijk ook maar die denkt alleen maar dat wordt met toch een verhuizing, maar diep van binnen heel blij is dat ik terug ben.
Dat voelde zo goed, ik maak de juiste keus hoe moeilijk hij ook was.
en misschien stiekem heel stiekem ben ik ook trots op mezelf dat ik deze keuze alleen heb gemaakt, en alleen heel egoïstisch aan mezelf heb gedacht!!!
-xxx-
Kim
